Prolog

          Chłodne i zarazem wilgotne powietrze przenikało do szpiku kości drwala próbującego wrócić przed zmrokiem do domu. Zmagał się z silnie wiejącym wiatrem, który coraz szybciej przynosił od zachodu deszczowe chmury. Wśród koron drzew było słychać świst powietrza przypominającego zawodzenie duchów. Gdy poczuł chłodną kroplę na policzku wyciągnął przed siebie dłoń jakby chciał się upewnić czy mu się nie wydawało. Po chwili ulewa zaczęła się na dobre, przerywając rozmyślania mężczyzny.

Byli ze sobą od dziesięciu długich lat ale niedawno coś zaczęło się między nimi psuć. Czuł, że ma przed nim jakieś tajemnicę i akceptował to, mimo to czuł że piętrzące się sekrety zaczynają ich od siebie oddalać. Dopiero kilka dni temu jego druga połowa zdradziła mu, kim tak naprawdę jest. Właściwie kim jest ktoś bardzo jej bliski a kogo nie miał okazji poznać i pewnie mieć nie będzie. Miał do niej o to żal, czuł jakby budowany przez te wszystkie lata ich wspólny świat powoli rozpadał się na drobne kawałki.

Owinąwszy się ciaśniej płaszczem zaczął biec. Drogę oświetlały mu przecinające niebo błyskawice. Kiedy zobaczył w oddali nikłe światło domostwa mimowolnie uśmiechnął się. Właśnie przebiegał obok drewnianej szopy, gdy usłyszał podobny do płaczu dźwięk. Przystanął i zmrużył oczy mając nadzieje na zobaczenie źródła odgłosów. Powoli i ostrożnie podszedł bliżej. Kwilenie wydobywało się z wiklinowego koszyka wypełnionego dużą ilością materiału. Odchylił rąbek tkaniny a jego oczom ukazała się zapłakana twarz dziecka, dziewczynki. Na jej szyi lśnił delikatnym blaskiem niezwykły naszyjnik. Wziął niemowlę na ręce i podniósł list, który wypadł z zawiniątka, z zaskoczeniem stwierdził, że jest zaadresowany do jego żony.

- No i co ja mam zrobić z tobą maleńka?- Dziecko jakby w odpowiedzi dotknęło drobną rączką nieogolonego policzka. Niepewnie ruszył w stronę budynku i bez słowa przekroczył próg.

- Nareszcie jesteś - podeszła do niego uradowana małżonka. Miała go przytulić, gdy zobaczyła, co, a raczej, kogo trzyma w ramionach. W milczeniu wskazał na łańcuszek i list. Gdy ta przeczytała jego treść zdumiona oparła się ciężko o drewniany stół.

- To ona- wydusiła z siebie po dłuższej chwili zakrywając dłońmi usta.

- Jesteś pewna?- spytał nim kobieta podała mu list aby sam mógł się przekonać.-  Bree zdajesz sobie sprawę, co to dla niej, nas oznacza? Mogą jej szukać, być może będzie musiała uciekać, ukrywać się przez całe życie.

- Nigdy niczego tak bardzo nie byłam pewna. Nawet nie chcę sobie wyobrażać, co się musiało zmusić moją siostrę do takiego kroku. Porzucić własne dziecko-wyszeptała łamiącym się głosem.

- Nie porzucić tylko oddać na wychowanie.- Cedric odruchowo ją poprawił.- To wszystko dla jej bezpieczeństwa.

- Tak, wiem- kobieta wzięła noworodka na ręce- Czeka cię niezwykła i być może pełna przygód ale niebezpieczna przyszłość. Nazwiemy cię Arien. Podoba ci się?- Dziewczynka przestała łkać i uśmiechnęła się do swojej nowej opiekunki.

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.- .-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Czytasz? Skomentuj!

Wróciłam choć miałam wątpliwości czy powinnam publikować znowu opowiadanie, któreś gdzieś tam kiedyś już zaistniało. Zupełnie inne niż Historia pisana szeptem, w drastycznie innym klimacie i przede wszystkim nie siatkarskim.

Wiecie, podobno nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki ale słowo się rzekło i oto jestem. Był sobie kiedyś pewien portal na którym można było założyć bloga ale został usunięty.

Dlaczego biorę się za to samo drugi raz? Z bardzo prostego powodu. Gdy skończyłam pisać historię, której właśnie przeczytaliście prolog, to choć byłam (jestem) z niej zadowolona zdałam sobie sprawę że nie wykorzystałam w pełni potencjału pomysłu zrodzonego w mojej głowie. Uznałam więc, że tu coś dodam tam coś ujmę i przy okazji może się to komuś spodoba. Zmiana numero uno- inny tytuł. Niby kilka słów ale wymyślić jest go naprawdę trudno. Kiedyś Zatoka snów a teraz Tam, gdzie nie sięga wzrok.

To by było na tyle kończę, bo te kilka słów wyjaśnienia będzie dłuższe niż sam prolog ;)

Do usłyszenia,

Artis