Rozdział 18 "Cisza przed burzą"

 Na początek, tak dla przypomnienia, przepowiednia z rozdziału 6

„Ćwierć wieku Silmeardą władać będzie puste naczynie, unicestwiając tych, którzy zwani są bractwem. Lecz 20 lat przed wielkim Beltane, gdy srebrny glob zrówna się z ognistą gwiazdą a zima dobiegnie końca na świat przyjdzie dziecko żywiołów zrodzone z dwóch światów, aby scalić to, co ma chronić przed ostatecznym końcem.

Gdy zapłoną ognie Bela zniewolony przyjaciel stanie się wrogiem a wojownik pozbawi życia zdrajczynię i jako prawowity dziedzic zasiądzie na tronie”

***

- Rozmowa, potrzebuję zwyczajnej rozmowy o niczym, inaczej zwariuję w tym domu wariatów!- zawołała Sottile wbiegając do archiwum zręcznie lawirując pomiędzy regałami.- Nie mów, że tobie też zaczynam działać na nerwy!- powiedziała zaglądając za następną półkę.- W ostateczności możemy razem pomilczeć. No naprawdę Arien, nie przypuszczałam, że dożyję chwili, gdy będziesz się zachowywać jak dziecko- zaśmiała się podchodząc do stojącego pod oknem stolika, na którym leżała stara książka. 

Na oparciu krzesła wisiała charakterystyczna granatowa peleryna i sztylet w skórzanym futerale, który odziedziczyła po ojcu a z którym nigdy się nie rozstawała.

- Arien?- coraz bardziej zdenerwowana zaczęła przyglądać się zniszczonemu woluminowi.. Pogładziła wystające ze środka resztki nierównego papieru wyglądające jakby ktoś w pośpiechu wyrwał kilka stron. Zdezorientowana zmarszczyła czoło, coś się nie zgadzało. Znały się z Arien krótko, ale była pewna, że dziewczyna nie zniszczyłaby w ten sposób cennego dzieła. Zawołałaby ich tutaj albo zapisała na kartce konkretne informacje, jeśli znalazłaby coś dziwnego. Napędzana poczuciem niepokoju wybiegła z archiwum potykając się o za długą suknię. Na zewnątrz wśród setek śladów ludzkich stup dostrzegła te najświeższe, kształtem i wielkością przypominające te mogące należeć do jej przyjaciółki. Poprowadziły ją na skalne urwisko, rozciągające się tuż za murami. Ślady były tu wyraźniejsze, ale było ich więcej, jakby przyszły tu przynajmniej dwie osoby. Choć to dziwnie zabrzmi sprawiały wrażenie jakby były nerwowe, z gatunku takich, które można zostawić w trakcie szarpaniny. Kątem oka zauważyła leżącą na ziemi chusteczkę. Gdy ją podniosła poczuła nieprzyjemną woń chloroformu. Przebiegła przez furtkę w murze i wpadła wprost na roześmianego Natea i Carneya.

- Sottile? Stało się coś?- spytał ten drugi z wyrazem niepokoju.

- Arien… Myślę, że ktoś ją porwał- zaczęła szlochać rejestrując jednocześnie zmianę, jaka zaszła w Nathanielu. W jednej chwili z miłego chłopaka, z którym możesz o wszystkim porozmawiać przeobraził się w wojownika.

*

Gdyby nie wiecznie opanowana Irvette niewątpliwie na wieść o zniknięciu Arien w Caer Derwen zapanowałby chaos. Nie stało się tak tylko, dlatego, że poza nią Nathanielem, Sottile, Gail i Carneyem nikt nie został w całą sprawę wtajemniczony.

- Jak to się wszystko mogło stać?- spytała przywódczyni Arterian rozcierając sobie skronie.- Jak mogliśmy dopuścić, żeby w nasze szeregi wkradł się zdrajca?

- Poczuliśmy się zdecydowanie za bezpiecznie. Ucieczkę z podniebnej kryjówki uznaliśmy za małe zwycięstwo i to uśpiło naszą czujność. To, że jest wśród nas szpieg przyjęliśmy do wiadomości, ale poza tym nie zrobiliśmy nic, aby dowiedzieć się, kto nim jest.- stwierdził Carney.

- Niektórzy stali się bardziej nerwowi i nie potrafili przejść spokojnie na drugą stronę ulicy, ale to nie wystarczyło- dodała rudowłosa Gail

- Nie patrzyliśmy w tą stronę, w którą powinniśmy.- powiedział Nate odwrócony do wszystkich plecami i obserwujący przez okno niczego nie świadomych ludzi.-  Na ziemi jest takie powiedzenie „najciemniej jest zawsze pod latarnią”.

- Co masz na myśli?- spytała Sottile ze swojego miejsca obok Carneya.

- Och myślę, że tak naprawdę każdy mniej lub bardziej przeczuwał, kto jest szpiegiem- powiedział obracając się do nich z twarzą niezdradzającą żadnych emocji- Irvette? Może nas oświecisz?

- Ja… - spuściła wzrok przygnieciona ciężarem osądzającego spojrzenia chłopaka.

- Nagle strach cię obleciał? Skoro tak to ja to powiem. Intruzem, szpiclem, kretem czy jak chcecie go sobie nazywać, jest brat obecnej tu Irvette, czyli nie kto inny jak Hagen.

- Niemożliwe!- krzyknęła Gail piskliwym głosem.

- Nie czekaj, on może mieć rację. Hagen ostatnio zachowywał się coraz dziwniej, przepadał na wiele godzin a później pojawiał się niewiadomo skąd. Próbowałem go znaleźć, ale nikt go od rana nie widział.- Carney miał taki wyraz twarzy jakby doszedł do rozwiązania wyjątkowo skomplikowanej zagadki.

- Dobrze, ale to jeszcze nie powód, żeby go oskarżać- stwierdziła Sottile spokojniejszym tonem niż inni.

- W takim razie, z łaski swojej, wytłumacz mi proszę jedną rzecz. Dobrze wiemy, że jakiś czas temu on i Arien płynęli jednym statkiem gdzie uzdrowiła jego córkę. Gwardia królowej, żeby się jej pozbyć wyrzuciła ją za burtę. Jeden problem mieli z głowy. Ale czy kiedykolwiek z was słyszał, żeby ktoś, kto korzystał z pomocy ludzi posługujących się magią nie został ukarany? No chyba nie. A ty Carney, też tam wtedy byłeś. Co się stało po tym, jak Arien wylądowała w morzu?

- Poza tym, że zabrali Hagena pod pokład nie wiem, co się z nim działo do końca rejsu. Małą Orube zajęła się jakaś starsza kobieta- chłopak zmarszczył w skupieniu brwi, ale nie mógł sobie nic przypomnieć.

- Myślałby kto, że powinieneś znać każdy najmniejszy szczegół- wszyscy zgromadzeni odwrócili się na dźwięk głosu Ghoba, który nonszalancko opierał się o futrynę drzwi.- Tak tak wiem, to było dawno bla bla bla. Po sprawie, mleko się rozlało.

- Jak możesz być taki… Nie możemy jej zostawić na pewną zrobić na pewną śmierć.- Nate znalazł się obok nowoprzybyłego w ułamku sekundy.

- Już się tym zająłem- podniósł rękę w uspokajającym geście.- Nic sam nie zdziałam i musisz mi pomóc, jak wy wszyscy.

- Kiedy? Kiedy wyruszamy?

- Musimy się przygotować no i potrzebuję trochę czasu żeby…

- Nie mamy czasu- chłopak przerwał mu i wybiegł z pokoju wprawiając w ruch zasłonę z drewnianych koralików.

*

Sottile weszła na najwyższą wieżę drewnianego zamku. Tak jak przedtem szukała towarzystwa Arien tak teraz ciała pobyć przez kilka chwil sama. Wychyliła się przez okno gdzie porywisty wiatr rozwiewał jej włosy.

- To wszystko staje się coraz bardziej pokręcone- wyszeptała cicho, gdy wyczuła, że nie jest sama.

- Dosyć oględnie to ujęłaś-stwierdził Carney, gdy stanął obok.- Myślisz, ze plan twojego ojca wypali?

- Ghob bywa szalony, ale nie naraziłby nas na zbędne niebezpieczeństwo. Mam nadzieję.

- Wszystko będzie dobrze. Musi być- uśmiechnął się ciepło zakładając jej za ucho niesforny kosmyk włosów.- Martwię się tylko o Natea. Oby nie zrobił nic głupiego.

- Może się zachowywać jak wariat, ale będzie grzeczny i nie zrobi nic, co w jakiś sposób mogłoby ją skrzywdzić, bo ją kocha.- zaśmiała się na zdezorientowaną minę Carneya.- Wy mężczyźni potraficie być naprawdę ślepi.

- No cóż bywa i tak- niechętnie przyznał jej z uśmiechem spoglądając na ich splecione dłonie.

*

Gdy się obudziła otaczała ją nieprzenikniona ciemność, którą rozpraszała księżycowa poświata wpadająca przez niewielkie, zakratowane okienko umiejscowione tuż pod sufitem. Próbowała podnieść się z zimnej kamiennej podłogi, ale zakręciło się jej w głowie i z ciężkim westchnieniem zwinęła się w kłębek. Zaczęła się zastanawiać, dlaczego akurat Hagen, którego siostra była przywódczynią Arterian, okazał się zdrajcą. Analizował niemal każde słowo, jakie wymienili ze sobą i nagle wszystko stało się jasne. Przypomniała sobie, jak mówił o tym, że po wydarzeniach na statku został wypuszczony na wolność bez żadnych konsekwencji. Kłamał albo inaczej, powiedział tylko część prawdy. Gwardia królowej musiała go czymś szantażować, ale się nie zgodził. Wtedy zabrali go do samej władczyni a ta już się postarała, żeby zmienił zdanie. Była niemal pewna, że gdyby chodziło tylko o niego ponownie by się sprzeciwił. Gdyby była na jego miejscu, co by było najważniejsze, bez czego nie mogłaby żyć, bo strata byłaby tak bolesna? Przed oczami stanęła jej twarz dziewczynki okalona blond lokami. To musiało mieć coś wspólnego z jego córką. Zamknęła oczy próbując powstrzymać napływające do nich łzy. Co się stanie z jej przyjaciółmi, z Natem, jeśli nie przeżyje? Co się stanie, gdy pod wpływem tortur wyjawi tak pilnie skrywane tajemnice rebeliantów?  Musi się stąd wydostać. Wyobraziła sobie sieć oplatającą drzwi jej celi i kiedy chciała uwolnić energię, która miała je zniszczyć poczuła ból przeszywający całe jej ciało. Niemy krzyk zamarł jej na ustach.

- Na twoim miejscu nie próbowałabym takich sztuczek.- zmaterializowała się przed nią w migotliwym obrazie projekcji astralnej królowa Nathira, siedząca na pięknie rzeźbionym tronie.- gdy już nie będziesz mi potrzebna zginiesz a Arterianie stracą wolę do walki. Pogrążę ich.

- Nie zrobisz tego bo gdy umrę mimowolnie uczynisz ze mnie symbol, męczennika a wtedy zerwą się do walki ze zdojoną siłą.- miała wrażenie jakby każde wypowiedziane słowo odbierało jej resztki sił, mimo to ciągnęła dalej. - Pozatym jestem najwyraźniej ci do czegoś jeszcze potrzebna- dodała po chwili zerkając na kobietę, którą straszyło się dzieci, gdy były niegrzeczne.

- Niestety tak, jesteś mi potrzebna żywa, co nie znaczy, że nie możesz trochę pocierpieć- uśmiechnęła się złośliwie a głowę Arien przeszył paraliżujący ból.

- Znam twoją tajemnicę. Wiem, jakim cudem możesz posługiwać się magią mimo, że zostałaś jej pozbawiona.

- Dlatego się tutaj znalazłaś, bo wiesz za wiele.

Tuż przed tym jak Hagen ją odurzył znalazła informacje, których szukała od tygodni. Chodziło o pewien rodzaj obrządku, ceremonii tak skomplikowanej, że najmniejszy błąd przy jej odprawianiu mógł prowadzić do śmierci inicjatora całego procesu. Rytuał musiał odbyć się w tak zwanym Miejscu Pradawnej Mocy, gdzie po odprawieniu określonych zaklęć dochodziło do sytuacji, w której zachodził pewien proces. Zasłona oddzielająca światy w pewny sensie krystalizowała się tworząc przejrzysty kamień o niespotykanej mocy magicznej. Jednak, żeby był on w pełni użyteczny trzeba go utrwalić w przeciwnym razie rozpłynie się niczym mgła. Aby tak się nie stało trzeba związać go z energią życiową pięciu istot magicznych, pochodzących z różnych światów, mogą to być przykładowo wampir, elf, czarodziej, strażniczka i banshee. Zapadają oni w sen, z którego nie można się przebudzić. Krążą różne historie o tym, dlaczego Irl, stolicę Silmeardy, otacza jałowe pustkowie. Głęboko pod miastem znajduje się miejsce gdzie lata temu samozwańcza królowa odprawiła wspomniany rytuał. Wszystko ma swojej konsekwencje i nie inaczej jest tym razem. Tego typu twory muszą się czymś „żywić” wysysając energię okolicznej przyrody.

Aby osobę taką, jak królowa Nathira pozbawić zdobytej w taki sposób mocy trzeba zniszczyć ów głaz, gdy tak się stanie piątka osób, zwanych filarami, umiera.

- Dlaczego tu jestem?- spytała słabym głosem Arien.

- Według proroctwa, które zapewne poznałaś, jesteś poważną przeszkodą w tym co chcę osiągnąć ale wszystkiemu można zapobiec. Zniszczenie zasłony przyniesie mi nieograniczoną władzę i moc, już nikt nie śmie mi się przeciwstawić- mówiła do niej tonem, jakim można by użyć wobec wyjątkowo mało pojętnego dziecka.

- Musisz mieć naprawdę słabą pamięć skoro umknął ci jeden szczegół. Nie jestem jedyną osobą, o której mówi przepowiednia.- spojrzała na kobietę spod na wpółprzymkniętych powiek.

- Owszem, ale na resztę przyjdzie jeszcze czas. I jeszcze jedno, jednym z filarów jest Vivienne, twoja prawdziwa matka.- oznajmiła znikając niczym mgła i zostawiając zwijającą w spazmach bólu dziewczynę.