Rozdział 11 "Ujawniona tajemnica"

- Wyjdzie z tego?- spytał Carney.

- Robię co mogę- oznajmiła zestresowana zaistniałą sytuacją Arien.

- Kiedy? Bo wiesz ona…- ciągnął dalej chłopak.

- Nie wiem!- krzyknęła przerywając mu i zerwała się z miejsca, tak szybko, że przewróciło się krzesło na którym siedziała po czym z zaciętym wyrazem twarzy wyszła z pomieszczenia.

- Nie mam ci tego za złe, zresztą to nie twoja wina- powiedziała słabym głosem Gail ale dziewczyny już nie było.

Od trzech dni Arien uwijała się jak w ukropie, żeby pomóc przyjaciółce. Po bardzo powierzchownych oględzinach okazało się, że ciało dziewczyny pokrywają setki okrągłych śladów z których gdy je się ścisnęło wyciekał płyn o zapachu przypominającym zgniłe owoce.  Pierwszym i oczywistym dla wszystkim krokiem było użycie magii żywiołów co sprawiło tylko, że gorączka gwałtownie podskoczyła a skóra dodatkowo zaczęła się łuszczyć. Arien postawiła więc na naturalne środki. Przygotowała kąpiel do której na początek dodała garstkę mieszanki leczniczych ziół. Skóra przybrała nieco zdrowszy kolor a z nabrzmiałych wrzodów zaczęła wydobywać się mętna ciecz. Obie zdecydowały wrzucić więcej roślin przez co cały proces zaczął przebiegać szybciej wobec czego kilkakrotnie trzeba było zmienić wodę aż w końcu nic jej nie zabarwiało. Teraz, choć Gail czuła się lepiej wszystko znowu przybrało żółwie tępo.

- Ona naprawdę nie zawiniła- powtórzyła ciszej zanurzając się głębiej w kąpieli.

Arien zdążyła poznać każdy zakamarek kryjówki Arterian i ku jej utrapieniu nie było tu miejsca gdzie znalazła by chwilę dla siebie bo wszędzie kręcili się ludzie więc stwierdziła, że równie dobrze może usiąść tam gdzie jest ich najwięcej w nadziei, że harmider zagłuszy natarczywe myśli. Rozsiadła się wygodnie i zaciągnęła się świerzym leśnym powietrzem. Zalała ją fala wspomnień. Ostatni wspólnie spędzony wieczór z przybranymi rodzicami. Sen z tajemniczą kobietą. Podróż statkiem i pobyt na Avalon. Roziskrzone brązowe oczy pewnego chłopaka. Po kilku minutach poczuła jak ktoś wdrapuje się jej na kolana i mocno wtula się w nią. Kiedy otworzyła oczy zobaczyła jak w fałdach jej ubrania ukrywa się mała blondynka.

- Zgubiłaś się?- spytała, niepewna czy widziała ją tutaj wcześniej na co dziewczynka podniosła wzrok a Arien zaniemówiła. Drobną twarzyczkę pokrywała siateczka piegów a burzę loków podtrzymywał warkoczyk wijący się dookoła głowy.

- Orube, ty mały potworze gdzieś ty znowu zniknęła!- usłyszała rozbawiony głos,  a po chwili stanął przed nimi wysoki mężczyzna o ściętych tuż przy skórze czarnych włosach. Pomyślała, że gdyby stała pewne by usiadła z wrażenia. Poza jedną rzeczą niewiele się zmienili. Ostatni raz gdy ich widziała dziewczynka była umierająca a jej ojciec, wtedy wykończony złymi emocjami teraz wydawał się szczęśliwy i wyglądał jakby ktoś zdjął mu z ramion ogromny ciężar. Mała zeskoczyła z jej kolan i podbiegła do jegomościa wtulając się w niego podobnie jak przed sekundą w Arien.

- Nie krzycz tatusiu ale musiałam ją znaleźć- niepewnie zerkała to z rodzica na Arien i z powrotem.

- W sumie to i tak sam miałem zamiar z nią porozmawiać- oznajmił z nutą entuzjazmu uśmiechając się grzecznie.- A teraz zmykaj odwiedzić Gail- poprosił poklepując małą po plecach na co ta  spojrzała na ojca jakby chciała się upewnić co do polecenia i  posłusznie ruszyła w kierunku z którego wcześniej przyszła Arien.

- Rozumiem, że wszystko z nią dobrze- wskazała ruchem głowy na Orube.- Co się stało po tym jak…?

- Kiedy wszyscy myśleli, że się utopiłaś? Strażnicy jakimś cudem dali naszej dwójce spokój o ile spokojem można nazwać wyśmiewanie czy rzucanie mało przyjemnych przezwisk. Tak czy inaczej nie to jest teraz najważniejsze.- Stwierdził wesoło.- Hej, przecież żyjemy i mamy do wypełnienia misję.- ostatnie słowo podkreślił wojowniczą potrząsając zaciśniętymi pięściami.

- Żyjemy, przynajmniej na razie- Arien skwitowała nieco nerwowym śmiechem.

- Nie ma co martwić się na zapas, grunt to pozytywne myślenie- stwierdził mężczyzna.

-  Nareszcie Cię znaleźliśmy- jakby spod ziemi wyrosła przed nimi Irvette, za którą z dziwną miną stał Nathaniel.- Hagen? Możesz mi z łaski swojej wytłumaczyć co ty robisz?!- spytała dziwnie piskliwym z rozdrażnienia głosem.

- Rozmawiam z moją starą, dobrą znajomą- odpowiedział zuchwale na co Arien wystraszona wciągnęła powietrze.  Nie znała jej najlepiej ale z opowieści ludzi których tutaj poznała zdążyła się dowiedzieć, że odnoszenie się do samozwańczej liderki miejscowych w taki sposób może skończyć się nie najlepiej.- Zresztą Ir, po co te nerwy?- dziewczyna osłupiała słysząc to zdrobnienie.

- To, że ona… Jeśli kiedykolwiek…. Przecież prosiłam…- wydukała bez składu wyraźnie nie zadowolona z zaistniałej sytuacji.- Zrób mi tę przyjemność i pójdź ze mną- bardziej rozkazała niż poprosiła na co Hagen wzruszył tylko ramionami i poszedł za nią pogwizdując pod nosem wesołą melodię.

- Co jak co ale facet jest odważny. Albo szalony- dodał Nate gdy wspomniana para oddaliła się na tyle, że nie mogli go usłyszeć.

- Co to miało być?- spytała Arien gdy otrząsnęła się z pierwszego szoku.

- Masz rację, czepia w sumie nie wiadomo o co i zaczynam odnosić wrażenie że najchętniej zamknęła by cie w jakiejś klatce w ciemnym miejscu, gdzie nikt by cię nie znalazł.

- Nie o to mi chodziło. Mógłbyś…

- Ależ oczywiście, gdy już do tego dojdzie będę cię odwiedzał i dotrzymywał Ci towarzystwa.- przerwał jej nie dając dokończyć pytania.

- Czasami doprowadzasz mnie do szału- oznajmiła chowając twarz w dłoniach.- Z łaski swojej możesz mi powiedzieć co to właściwie było?- spojrzała na niego pytającym wzrokiem zauważając, że wyraz twarzy zmienił mu się na ten sam, który widziała u niego zazwyczaj- lekko rozbawiony z domieszką czegoś, czego nie umiała nazwać.

- Chodzi ci o to czemu zachowywał się tak a nie inaczej?- spytał na co dziewczyna pokiwała głową.- Hagen jest młodszym bratem Irvette.

- No ty chyba żarty sobie stroisz?!

- Poczucie humoru mam, nie przeczę ale takiego czegoś to nawet ja bym nie wymyślił.

- Wygląda na to, że rodzinie pozwala na nieco więcej. Pewnie tylko dlatego mu nie przyłożyła- dodała nieco zjadliwie.

- Matko kochana, kim jesteś i co zrobiłaś z miłą i przyjacielską Arien- spytał z udawaną paniką i teatralnie złapał się za serce.

- Jest takie powiedzenie, z kim przystajesz takim się stajesz.- oznajmiła uszczypliwie.

- Nie ufasz mi.- stwierdzi brunet.

- A nie pomyślałeś, że mam ku temu powód? Zaraz po tym jak zniknąłeś z mojego snu zaatakował mnie jakiś potwór.- zrobiła ręką nieokreślony gest starając się pokazać rozmiary monstra.

- To nie moja wina.- ku zaskoczeniu dziewczyny wydawał się urażony.- Mogę wkradać się do snu i porozumieć się ze śpiącą osobą ale nie jestem w stanie wpływać na to co się w nim dzieje. Co mam zrobić, żebyś mi zaufała?

- Powiedz mi prawdę. Coś przede mną ukrywacie i nie mów, że jest inaczej. To wszystko co stało się Gail, nie chciałam żeby do tego doszło a z jakiś przyczyń wszyscy zaczęli we mnie wątpić i obwiniać za to co się stało.

- Nie wiem czy to powinienem..

- Proszę.- Arien czuła jak załamuje się jej głos.

- Znasz przepowiednię- dziewczyna potaknęła.- Ale czy znasz ją całą?

- Co masz na myśli?- powoli zaczęła wątpić czy chce usłyszeć dalszą część.

- Zastanawiałaś się co oznaczają słowa królowej? O tym, ze każdy jej czar, który spróbujesz powstrzymać albo jeśli spróbujesz w ten sposób walczyć przeciwko niej to wszystko może obrócić się przeciwko tobie?

- Tak ale dalej nie rozumiem o co Ci chodzi.- serce biło jej coraz szybciej jakby chciało wyskoczyć z piersi.

- Magia rządzi się swoimi prawami a jedno z nich mówi o tym, że każdy kto posiada moc nie może użyć jej przeciwko członkom swojej rodziny.- obserwował jak na twarzy dziewczyny coraz wyraźniej maluje się strach.- Bree nie była jedyną siostrą twojej biologicznej matki.

- Nie, proszę nie…- gdyby nie stojąca obok ławka na którą opadał w tej chwili upadłą by na ziemię.

- Prosiłaś abym powiedział Ci co wiem a prawda jest tak, że Królowa Nathira jest twoją ciotką.- chciał ją jakoś pocieszyć, okazać wsparcie i już miał ją objąć ale nadbiegł Carney

- Wszędzie was szukałem- zziajany oparł się o pień drzewa- Musicie iść ze mną. Przybył tu ktoś kto może nam wyjaśnić dwie rzeczy. Po pierwsze czemu królowa zdołała się tutaj zmaterializować , skoro nie włada magią i po drugie…- przerwał na chwilę budując  napięcie.- Prawdopodobnie wie gdzie znajdziemy miecz.

.-.-.-.-.-.-.--.-.-.-.-.-.-.-.- .-.-.-.-.-.-.--.-.-.-.-.-.-.-.- .-.-.-.-.-.-.--.-.-.-.-.-.-.-.-

Czytasz? Skomentuj!

Z małym opóźnieniem ale jestem. Postaram się kolejny rozdział dodać w niedzielę ale niczego nie chcę wam obiecywać bo zbliżają się święta więc z czasem może być krucho.

Do usłyszenia,

Artis.