Rozdział 14 "Zjawy"

Gdy dotknęłam skały czułam przenikliwe zimno, przenikające każdą cząstkę mojego ciała. Z chwilą gdy zanurzyłam się w tej dziwnej, płynnej materii było jeszcze gorzej. Miałam wrażenie jakby wbijano mi tysiące lodowych  igieł. Nieprzyjemne uczucie minęło. W którymś momencie bezwiednie zamknęłam oczy. Wzięłam głęboki oddech i otworzyłam je nie bardzo wiedząc, czego mam się spodziewać. Byłam w długiej na kilkanaście metrów jaskini. Jej ściany tworzyły sześciokątne bazaltowe słupy poznaczone jaśniejszymi żyłami a ja stałam po kolana w wodzie o niezwykłym, bajkowym kolorze błękitu. Obróciłam się i zobaczyłam za sobą wrota, które z tamtej strony były niewidoczne a tutaj wyglądały jak zamurowane wejście. I to by było na tyle jeśli chodzi niezwykłości tego miejsca. 

Żadnych znaków, wskazówek, czegokolwiek co mogło by mi pomóc. Przynajmniej tak myślałam do momentu gdy podeszłam do ściany znajdującej się naprzeciwko mnie. Potykając się wspięłam się po śliskich kamieniach i dostrzegłam coś co ktoś inny wziąłby za płaskorzeźbę. Gdy byłam małym dzieckiem niecierpliwie czekałam aż nadejdzie wieczór kiedy to Bree albo Cedric opowiadali mi rozmaite legendy, które  jak się okazuje miały mnie w jakiś sposób przygotować do mojego zadania. Jedna z nich mówiła o ludziach zdolnych ożywiać martwe przedmioty. Wyciągnęłam spod peleryny sztylet i nakłułam opuszek palca tak, że zaczął lekko krwawić, po czym zaczęłam obrysowywać kształt kamiennego miecza.

-Berbay odorthay arian quickem- niemalże w tej samej chwili broń nabrzmiała a chwilę później przeszła ze swojej kamiennej postaci w żelazną, która opadła bezwładnie w moje wyciągnięte dłonie. Mimo swojej wielkości był nad wyraz lekki co musiało w znaczny sposób ułatwiać posługiwanie się nim. Ostrze było w kilku miejscach nadszczerbione, głownię zrobiono z czerwonego granatu oplecionego srebrnymi paskami, miedziana rękojeść przechodziła w jelec, który wyglądał jak upleciony ze srebrzystych gałązek. Drżącymi palcami przytroczyłam go  do skurzanego paska i szybko zeskoczyłam z skalnego podestu. Rozchlapując wodę dobiegłam do wejścia i odbiłam się od niego nabijając sobie na czole guza. Coś było zdecydowanie nie tak. Przedtem płynne wejście teraz było zwarte i mimo usilnych prób nie mogłam nic zrobić. Poczułam nagły żar przy boku i zdębiałam gdy zobaczyłam jak miecz tak po prostu znika. Tylko nie to! Ręka którą wspierałam się o chłodną ścianę zaczęła się w niej zagłębiać tak że po chwili straciłam grunt pod nogami i został, wciągnięta w ciemność.

Arien upadła na kolana boleśnie je sobie obijając. I nim zdążyła się zorientować w sytuacji jakaś niewidzialna siła poderwała ją w powietrze przyszpilając do ściany Doliny Przeklętych. Z trudem oddychając zobaczyła że jej przyjaciele walczą z jakimiś zjawami. Broń  przechodziła przez ich półprzezroczyste ciała jak przez mgłę nie czyniąc im najmniejszej szkody choć one same zadawały liczne cięcia bronią przypominającą pioruny. Wiedziała, że skupieni teraz plecami do siebie jej towarzysze nie wytrzymają długo. Szarpała się z całych sił próbując uwolnić się z krępujących jej nadgarstki i stopy pędów. Starała się nie panikować. Spróbowała inaczej. Nic. Z jakiś powodów magia żywiołu ziemi nie działała. Skupiła się próbując czegoś innego. Ogniste okręgi zaczęły palić rośliny ale parzyły boleśnie jej skórę. Trwało to chwilę ale w końcu zsunęła się bezwładnie na ziemie. 

Wszystko rozmywało się jej przed oczami. Zamrugała i dostrzegła charakterystyczny poczwórny węzeł plecionki wieczności u jednego z duchów, u pozostałych były one nieco mniejsze. Ten niewinny znak, symbol zwycięstwa życia nad śmiercią poddany wpływowi odpowiednich czarów mógł związać ze sobą kilka osób tak, że jedna mogła czerpać siłę z drugiej a także dawało im nieśmiertelność. Był jednocześnie ich  jedynym słabym punktem. Zbierając resztkę sił przesłała Carneyowi ciąg obrazów i myśli mający mu pomóc. Chłopak przez chwilę stracił rezon po czym wziął zamach miecz i ugodził najbliższe mu widmo w miejscy gdzie znajdował się węzeł. Gdy to zrobił także reszta eksplodowała rozpadając się na setki lśniących kawałków które rozpłynęły się w powietrzu. W powietrzu rozległ się zapach palonego czarnego bzu. Arien podniosła się i chwiejnym krokiem szła w kierunku przyjaciół którzy dopiero teraz ją zauważyli. Była słaba i poczuła jak uginają się pod nią nogi. Nate coś krzyknął biegnąc do niej i wtedy straciła przytomność.

*

Odpoczywali ukryci w cieniu skały. Dziewczyna była nieprzytomna przez dłuższą chwilę i jeszcze zanim otworzyła oczy próbowała wymyślić jak w jakiś sensowny sposób morze wytłumaczyć, że straciła miecz. Prawda wydawała się tak nieprawdopodobna że aż śmieszna. „Miałam go przy sobie i wszystko byłoby dobrze gdyby nie rozpłynął się w powietrzu”. Na samą myśl o ich reakcji wyrwał się jej nerwowy chichot.

- I tak wiem, że już nie śpisz.- spojrzała na Sottile siedzącą obok niej.- Nie masz się czego bać, Hagen wyciągnął Irvette na małe polowanie i szukają teraz czegoś na kolację- uśmiechnęła do niej się pokrzepiająco.- Kobieta się wściekła bo mogłaś zginać, wszyscy mogliśmy.

- Jeśli już nie czegoś tylko kogoś- odpowiedziała na pierwszą część nie bardzo wierząc w kolejne słowa jakoby przywódczyni Arterian martwiła się o nią.- Poza tym możesz mi powiedzieć skąd się wzięły tutaj te… duchy?- spytała.

- Żebym to ja wiedziała. Tylko, że to nie zwykłe duchy.

- Niestety na nasze nieszczęście one tylko chwilowo martwe, choć akurat to słowo w ich przypadku dziwnie brzmi. Wysłaliście ich do zaświatów ale jeśli królowa je wezwie powrócą.- oznajmiła podnosząc się do pozycji siedzącej i krzywiąc się z bólu.

- Pytanie skąd wiedziały, że tu będziemy. Zupełnie jakby wśród nas był zdrajca. Poza tym sądząc po tym co hm, pokazałaś Carneyowi wiesz więcej niż ja- wzruszyła tylko ramionami.

- Całe życie przygotowywałam się do tego momentu nawet o tym nie wiedząc.- dowiedziała cicho i przypomniała sobie niezliczone wieczory gdy jako mała dziewczynka czytała tajemnicze księgi podsuwane jej przez przybranych rodziców.

-Skoro już o mnie mowa- chłopak leżał do tej pory spokojnie, nie zdradzając się najmniejszym ruchem że ich słyszy.- Mnie ciekawi coś innego. Strasznie długo ci zeszło, czemu się tak guzdrałaś?- spytał podbierając się ramionami, tak że był teraz  w pozycji półleżącej.

- Kilka minut to naprawdę niedługo- stwierdziła z nutą zniecierpliwienia w głosie.

- Minut? Ty byłaś tam jakieś dwie godziny?!- na jego twarzy malowało się podejrzliwość pomieszana z gniewem.

- Nie to niemożliwe…- pokręciła zaprzeczająco głową.- Ja tylko weszłam tam, zrobiłam co powinnam i kiedy próbowałam wrócić nie mogłam. Przejście jakby zamarzło a miecz zniknął- ostatnie zdanie podkreśliła pstrykając palcami.

- Tak po prostu?- spytała z lekka  drwiącym tonem Sottile.

- Może nie tak po prostu ale owszem.- przyznała Arien uśmiechając się do Natea, który przyniósł drzewo do ogniska.

- Mam swoją teorię na ten temat- oznajmił siadając obok Arien.- Nie jestem ekspertem jeśli chodzi o magię ale i ja wiem, że jest nieprzewidywalna. Może trudność z powrotem do nas była jakąś formą ochrony. Co do miecza to zniknął pewne dlatego, żeby nie wpaść w ręce zjaw- zwrócił się do siedzącej obok dziewczyny.

- Brzmi wariacko ale ma sens- przyznał Carney.

- Co nie zmienia faktu, że nie mamy pojęcia gdzie szukać miecza- dodała Sotille.

- To akurat nie będzie problem- oświadczyła na co ci zareagowali zaskoczeniem.- Wspominałaś, że czakry- przedmioty mogą się przemieszczać. Otworzę portal i wtedy...

- Ale skąd będziesz wiedzieć gdzie się przenieść?- spytał z troską Nathaniel.

- Do tego zmierzam- spojrzała na niego z rozbawieniem.- Każdy czarodziejski przedmiot ma swoją aurę, jeśli zostaje przeniesiony do innego miejsca to pomiędzy tymi punktami wytwarza się trwale łącząca je wstęga, coś jakby ścieżka, i ja się pod nią podczepię żeby trafić tam gdzie trzeba- skończyła mając świadomość, że to co powiedziała brzmi jak majaki szaleńca.- Pojęcia nie mam czy się uda ale muszę zaryzykować- dodała spuszczając wzrok.

-Będzie dobrze, musi- Nate ujął je trzęsące się dłonie  w swoje ręce ostrożnie dotykając poparzonych miejsc. Dostrzegła w jego spojrzeniu wiarę w nią ale było w nim coś jeszcze, czego nie umiała nazwać.

- Mam nadzieję- chciała się uśmiechnąć ale kąciki ust tylko zadrgały nerwowo.

*

Opowiedziała wszystko Hagenowi i Irvette kiedy wrócili i ku jej zaskoczeniu więcej wątpliwości miał ten pierwszy. Starała się odpowiedzieć na każde jego pytanie choć pytał w sumie w kółko o to samo tylko innymi słowami i był przeciwny jej samotnej wyprawie. W końcu coraz bardziej poirytowana jego zachowaniem siostra powiedziała mu coś na ucho i już więcej się nie odezwał. Uzgodnili że nie wróci z nimi do podniebnego miasta i rozstaną się tutaj. Podczas gdy się pakowali Arien usiadła na ziemi nucąc ludową piosenkę żeby się skupić. Już to robiła ale i tak się bała. Oddała by wszystko, żeby jej życie było takie jak dawniej ale z drugiej strony nie poznałaby tych ludzi, którzy stali się jej mniej lub bardziej bliscy. Niemo wypowiedziała starożytną formułę, bo podobno wtedy zaklęcie staje się silniejsze. Gdy skończyła pojawił się przed nią dobrze jej już znany portal.

- Robi wrażenie- stwierdziła Irvette- Gotowa?

-Bardziej nie będę- wstała otrzepując się z paprochów. Żegnając się ze wszystkimi usłyszała życzenia powiedzenia i zapewnienia że uda się jej. Hagen, Sotille, Carney i Irvette ruszyli przodem ale Nate został z nią jeszcze chwilę.

-Obiecasz mi coś?- spytała go a ten pokiwał głową.- Uważaj na siebie- poprosiła na co ten się roześmiał przypominając sobie sytuację gdy prosił ją o to samo. Wciąż odwrócona w jego stronę zrobiła krok w tył znikając w świetlistej poświacie szepcząc cicho „będę tęsknić”.

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.- .-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Czytasz? Skomentuj!

@Kam ila- Gawain albo się pokaże albo nie. Tak jak Ci już kiedyś  mówiłam, jeśli chodzi o spoilery to trafiłaś pod zły adres :P

@Alyssa- jakby to dziwne nie było (bo przecież to ja stworzyłam postać Arien) to zgadzam się z tobą. Nie wszyscy rodzice zasługują na to, żeby tak ich nazywać.